Son dönemde uygulanan sıkı para politikaları ve artan vergi yükü, zaten zor koşullar altında varlık göstermeye çalışan küçük esnaftan sanayiciye kadar geniş bir kesimi ciddi biçimde zorluyor. Serbest piyasa ekonomisinin “başıboşluk” gibi algılanması ise, fiyat belirleme mekanizmasının denetimsizliğine neden oluyor. Herkesin kendi kafasına göre fiyat belirlemesi, doğrudan halkın satın alma gücünü eritiyor.
Artan girdi maliyetlerinin nihai tüketiciye yansımasıyla geçim endeksi yükseliyor; bu da yoksulluğun ve işsizliğin daha da artmasına yol açıyor. Özellikle 15-35 yaş arasında, hiçbir sosyal güvenlik kapsamına girmemiş 6,5 milyon genç bireyin olduğu gerçeği, ülkenin sosyal barışı açısından ciddi bir tehdit oluşturuyor.
Sıkı para politikalarıyla enflasyonu durdurma çabası, ne yazık ki hedeflenen sonucu vermiyor. Çünkü alınan önlemler, çoğunlukla nihai tüketicinin en temel ihtiyaçlarını karşılayamamasıyla sonuçlanıyor. Oysa çözüm en temelde yatıyor: Girdi maliyetlerinin düşürülmesi gerekiyor. Bu da ancak devletin esnaftan, çiftçiden, sanayiciden, sanatçıdan aldığı yükleri hafifletmesiyle mümkün olabilir.
Özellikle tarımda girdi maliyetleri azaltılmazsa, sektör büyük zarar görecek ve daha çok ekim alanı boş kalacaktır. Sabit gelirli vatandaşın, emeklinin, asgari ücretlinin durumu ise her geçen gün kötüleşiyor. Bugün artık parklarda banklarda uyuyan emeklileri görmeye başladık. Bu manzara, içinde bulunduğumuz ekonomik tablonun ne kadar vahim olduğunun açık göstergesidir.
Bugün artık devletçi müdahaleci politikaları bir kenara bırakıp, üretimi destekleyecek serbest piyasa düzenine yönelme zamanı gelmiştir. Girdi maliyetlerini düşürmek, haksız rekabeti ortadan kaldırmak ve tam rekabet ortamını sağlamak, ekonomik iyileşmenin temel adımlarıdır.
İbn Haldun’un yüzyıllar önce dile getirdiği gibi: “Devlet çok vergi alarak değil, vergi alabileceği üretim alanlarını genişleterek ayakta kalır.” Bu kadim gerçeği hatırlamak ve harekete geçmek zorundayız.