Bizim büyüklerimizin vakıf, dernek, yayınevi ve cami derneği kuran insanların çoğu , ilkokul bitirmiş insanlardı. Bunların bir ideali vardı: Bu ülkede kendi tarihini bilen, okuyan ve geçmişe bakarak geleceğe yön veren insanlar olsun. Bu ülkede dinini bilen ve yaşayan insanlar olsun. Bu ülkede namaz kılan memur ve yöneticiler olsun. Bu ülkede Müslümanca düşünen siyasetçiler olsun. İmam Hatipler kapanmasın. Kuran Kursları açık kalsın. İsteyen istediği gibi inancının gerektirdiği şekilde giyinip okuyabilsin.
Bir yönüyle bizim büyük düşünen dedelerimiz bu ülkede bir hayal kurdular ve Allah onların hayalini bereketlendirdi. Murad ettikleri birçok şey hayata geçti.
Şimdi onlara sahip çıkma, aldığımız mirası geleceğe en güzel şekilde devretme vakti. Kimsenin har vurup harman savurmaya hakkı yok. Adam yetiştirme, şahsiyet sahibi bir gençlik yetiştirme zamanı. İdarecisinden öğretmenine, velisinden öğrencisine herkes noktasına virgülüne görevini yerine getirme ve duyarlılık göstermek zorunda. Herkes oturduğu makamın, bulunduğu yerin hakkını vermekle görevli. Yoksa dünün fedakar insanlarının haklarını ödeyemeyiz. Tembellik edemeyiz. Nemelazımcılık yapamayız. Boş veremeyiz. Her şeyi oluruna bırakamayız.
Her şeyi Reisin üzerine bırakıp kenara çekilemeyiz. Yük alacağımız yerde yük olamayız. Söylenecek çok söz ama az ve öz söylemek lazım.
Vesselam