Ramazan, eskiden neyse şimdi de odur.
Değişen yönü on gün geri gelmesidir.
Gün eski ramazanlardan farklıdır;
Teravihlerde tıklım tıklım camiler,
Yarışırcasına Kur’an hatimler…
Hayırda bir biriyle yarışanlar…
Teravih çıkışı gönülden musafahalar, sarılmalar…
Nerede o eski ramazanlar?
Bir yerlerde bir kopukluk var;
Okuma yok Kur’an dinler…
Oda istirahatlerdedir…
Babalar, çocukları ellerinde teravihe değiller…
Kendi dünyasındalar…
Az sayıdaki çocuk, gürültü yaptıkları için dedeler tarafından kovulur.
Sorsanız camide kendi torunları da yoktur.
Sahabe duyarlılığı ile çocukları safların arasına okşasaydın ne olur?
Ekranlarda, yolarda, duvarlarda ve gazetelerde reklamlar…
Eski Ramazanlar denilerek caka, caka artistler…
Eski Ramazanlarda oruç tutamayanlar,
Pervasızca kıtlıktan çıkmışçasına mide harbine girmezler…
Eski Ramazanlar;
Orucunu tutar, iftarını yapar, ibadet eder…
İlim irfan sahiplerinin sohbetlerine katılır…
Kardeşlerinin sevincine ortak acısını paylaşır…
Ya hayır söylerdi, ya susar…
Şimdi, “Kardeşinin etini yemek” sohbettendir…
Muhabbetler sövgü ve küfürle doludur…
Yüz binlerin adam dediklerinin de ağızları bozulmuştur…
Şaklabanlar…
Şaibeli bağlantılar…
Zevzeklik yapanlar…
Arkası olanlar, arka çıkanlar…
Adamı olmayanı kovalayanlar…
Sümüklü gözü ile bakılan, kravatsızlar…
Sözde Müslümanlar… Ah Müslümanlar…
Öbür tarafta katledilen Müslümanlar…
Arakan’ı…
Suriye’yi…
Afganistan’ı…
Irak’ı…
Çeçenistan’ı…
Sudan’ı…
Somali’yi…
Doğu Türkistan’ı…
Keşmir’i…
Pakistan’ı…
Karabağ’ı…
Dağıstan’ı… Ya oralarda ramazanlar…
Ah Mazlum İslam coğrafyası… Ah bu Ramazanlar…
Sözü ile ameli bir olanlar…
Hani, “komşusu aç iken uyuyamayanlar”…
Nerede! O davası “İlayı Kelimetullah” olanlar…
Nerede o, içi dışı bir, berrak insanlar…
Ramazanın ve Kadir Gecesinin hürmetine..!
Ey! Yüceler Yücesi Allah’ım; “Müslümanların İslamlaşması” Sen’den niyazımdır.